Petit Nomade abian

Petit Nomade

2_Txoritokia

1_Txoritokia

Itsasotik...zerura

0_Txoritokia

Italo Calvino_OTTAVIA

Si queréis creerme, bien. Ahora diré cómo es Ottavia, ciudad-telaraña. Hay un precipicio entre dos montañas abruptas: la ciudad está en el vacío, atada a las dos crestas con cuerdas y cadenas y pasarelas. Se camina sobre tos travesaños de madera, cuidando de no poner el pie en los intersticios, o uno se aferra a las mallas de cáñamo. Abajo no hay nada en cientos y cientos de metros: pasa alguna nube; se entrevé mas abajo el fondo del despeñadero.

Esta es la base de la ciudad: una red que sirve de pasaje y de sostén. Todo lo demás, en vez de elevarse encima, cuelga hacia abajo; escalas de cuerda, hamacas, casas hechas en forma de saco, percheros, terrazas como navecillas, odres de agua, picos de gas, asadores, cestos suspendidos de cordeles, montacargas, duchas, trapecios y anillas para juegos, teleféricos, lámparas, macetas con plantas de follaje colgante. Suspendida en el abismo, la vida de los habitantes de Ottavia es menos incierta que en otras ciudades. Sabes que la red no sostiene más que eso.

3esaldi_3irudi

1_Portua:kultur aniztasunaren geltoki

2_Haurren unibertso txikia

3_Ur burbuilak itsasoratzen

Portuan murgiltzen

Marsella: kultur aniztasunaren hiria

Esan daiteke, Provenzako kapitalak hiri zail eta errebeldearen fama duela. Izan ere, portuak mota guztietako kontrabandoa erakartzen du eta baita klase guztietako pertsonak ere, askotan modu klandestinoan. Mendeetan zehar, jazarpenak, epidemiak eta pobrezia saiheste asmoz ihesi zebiltzanen aterpe izan da Marsella.

Europan etorkinen biztanleria hazten doan bitartean, Marsellak etorkizunaren zantzuak ematen dizkigu. Are gehiago, kultur aniztasunaren eredu dela kontsidera dezakegu.

Hondartzan, beste inon baino gehiago, elkar erlazionatzen eta nahasten diren komunitate ezberdinak daude. Denborarekin, elkarbizitzen ikasi dutela ematen du. Baina hala eta guztiz ere, oraindik arrazismo handia dago.

National Geographic aldizkariko artikulu batean aipatzen den bezala,

“La anécdota plantea la pregunta de si Marsella es realmente un ejemplo de armonía cosmopolita o una sociedad al borde del disturbio. La incómoda verdad es que es ambas cosas.”

Hainbat gertakari historikoren ondorioz iritsitako atzerritar biztanleez osatuta dago hiria. 1915 ondoren, esaterako, turkiar genozidiotik alde egindako armeniarrak hasi ziren iristen. 30. hamarkadan, faxismotik ihesi zebiltzan italiarrak kokatu ziren. Bigarren Mundu Gerraren ondoren, ipar Afrikako judutarren etortzea hasi zen. 1962an, Frantziak Argelia, Maroko eta Tunezen kolonien jabe izateari utzi eta milaka “pieds-noirs” iritsi ziren: arraza zuriko hiritar frantsesak ziren, independizatu berri zen Argelia abandonatu zutenak, generazio askotan bertan bizi izandakoak.

 Etorkin asko dituen hiri baten arazoa, integrazioari dagokionez, ez da izaten iritsitako lehenengo generazioaren gizarteratzea; beren seme-alaba nahiz bilobak nola egokitzen diren baizik.

http://www.nationalgeographic.com.es/2012/05/25/marsella_crisol_culturas.html

Marseillako arrazismoa egungo arazoa da, honen adibide asteburu honetan egunkarian agertutako ondorengo berria.

El Pais_2012-9-29

Jarrera arrazistak betiko baztertzeko kultur aniztasuna modu naturalean umetatik bizitzea beharrezkoa da.

Historikoki etorkinen harrera gune nagusia izan den portuak sinbolikoki duen garrantzia dela eta,kultur aniztasunean oinarritutako espazioa proiektatuko da bertan umeen elkarbizitza protagonista izanik.